“Muziekliefhebbers weten dat DUVELBLUES -het geesteskind van Gust- vooral door de programmatie al méér dan twee decennia lang, altijd al een ‘buitenbeentje’ in het jaarlijkse nationale festivalgebeuren is. Dit jaar lukte dat door onder meer muzikanten die niet zo vaak in België toeren, met de hulp van selecte Moortgat-bieren, naar Ruisbroek-Puurs te lokken. Met een festival als dit voel je, terwijl de duivel wat verderop slaapt, telkens weer dat ROOTS, RHYTHM & SOUL nog lang niet dood zijn...”

Op een druilerige zaterdag in mei in twee tenten in de Kaardijkstraat in Ruisbroek-Puurs:
de 21ste editie van DUVELBLUES...

Barrel Aged Moonshine: We weten allemaal dat een Duvel heerlijk borrelt in het juiste glas, zo borrelt ook in Puurs, al 21 maal, de ware Duvel Blues uit het juiste vaatje. De buienradar beloofde een namiddag zonder regen vanaf 14h15 en geloof het of niet, maar op datzelfde tijdstip staat deze eerste band gepland. Na een regenperiode van meer dan twee weken, zijn de weergoden hier ook goed gezind. Halleluia! Aan de ingang merk ik twee happy girls, linkse gewaad in een zonnige knalgele golf en de rechtse even vrolijk in oranje als een zomerse zonsondergang op een zuiders strand, het belooft hier.

Het duurt dan ook niet lang dat onze glazen gevuld worden door blije vrijwilligers. De sfeer is alvast optimaal positief om Barrel Aged (bier en) Moonshine het feestje te laten opstarten. Kickstarter “Strollin' With Bones” een nummer uit 1950, u raadt het al, jawel van T-Bone Walker. Nog zo'n pareltje van Collin James “Satellite”. Deze achtkoppige full blown blues band met brass section presenteert ons smakelijke cocktails van Blues, Jazz en Rock 'n Roll, in een Fabulous Thunderbirds vaart. Ze vonden mekaar in 2019, net voor de Corona tijd, terwijl ze tussen de twee lockdowns verder repeteerden. We zien: Vocals & Blues Harp : "Big Ben Bullet" Pittoors, Guitar: Kris "Smokestack B." van Bosstraeten, Drums: Paul Verschelden, Double Bass/Bass Guitar: Jos Vermeulen, Keys, Piano, Organ: Steven Prinsen, Trumpet/Flugel: Stef Spiessens, Sax (Tenor/Alt): Rudi Wouters, Sax (Bariton/Tenor/Alt/Soprano): Danny Verleyen. Talentvolle muzikanten uit ons Waasland met prachtige instrumentaaltjes ieder op beurt.

“Rocket 88” van Jackie Brenston & His Delta Cats. Het is nog geen avond, maar toch brengt “Evening”, eveneeens van T-Bone Walker, ons verder in de swing. “I Put a Spell On You” en “Woman You Must Be Crazy”, verder in dezelfde happy mood. Over likkende hellevlammen aan je voeten “The Love Me Or Die” van C.W. Stoneking. Zangeres Bie Willems vervoegt Ben, voor één nummer, met mooi gedreven stem in ”Just Closer Walk With Thee”. Ben, beheersend nu met harmonica, in “Automatic”, wat volgens hem het eerste Rock 'n Roll nummer was. De prachtig op mekaar ingestemde band, met grootse brass sectie, blijft ons nog verder imponeren. Ook nog “The Blueswalk” getuigt van een perfect op mekaar gestemde band. Schitterende opstart van deze 21ste Duvel Blues !

Kaz Hawkins ft. Stef Paglia: Deze Noord-Ierse top zangeres, songwriter uit Belfast, won de EBC in Denemarken in 2017, tourt al hele tijd succesvol doorheen Europa, vond haar stek op het platteland van Frankrijk en eindelijk, na twee jaar, nog eens op de Belgische planken, dank U Duvel Blues ! We kennen Kaz als verduiveld machtige zangeres, songwriter en geweldige performer. Zij kent de kunst om als bluesmama zonder problemen een Etta James of een Nina Simone uit haar mouw te toveren met haar charismatische powervoice. In haar band staat dan wel heer en meester, samen sinds 2019, van onze eigen bodem, de ijzersterke side man Stef Paglia op gitaar. Niet het minst op de toetsen Cédric Le Goff. Uitmuntende ritmesectie door Julien Boisseau op bas en Amaury Blanchard op drums.

Met “Pray” als intro, worden onze verwachtingen al direct overtroefd, deels door haar rauwe energie en emotie, deels door immens gitaarwerk van Stef. Onmiskenbaar soulvol talent in “Don't Make Mama Cry”. Zoals ze ook in ons interview vertelt, gebruikt ze muziek als inspirerend positieve kracht als baken van authenticiteit en redder van huiselijk geweld, depressie, drugs en zelfbeschadiging. Of we ready to funk zijn, is dan ook niet moeilijk te bevestigen. “Get Up and Go”, past hier dan ook volledig in. “ Drink With The Devil” Eveneens een meer ingetogen nummer opgedragen aan haar dochter “Because You Love Me”, bekoort iedereen. Zij getuigt ook met veel respect voor de meerwaarde die Stef aan haar band geeft, en maakt een emotievolle hartverwarmende knuffel op het podium. “Born To Be Lovers” met Cedric opwindend solerend op keys, waarna Stef dan weer overneemt en monumentaal op zijn fender waarmaakt wat Duvel Blues van hen verwacht, zinderend en tevens fascinerend. Kaz vraagt een andere micro, is het om een langere kabel? Ja toch, wil graag van het podium te stappen en kiest dan voor een draadloze mike om tussen ons te komen. “I Wanna Make Love To You”. Zeker uitkijken, dit jaar nog, naar hun te verwachten live album en altijd top to meet again.

Guy Cuypers

interview

Elliott Murphy - “De laatste rock poëet…” : De ondertussen 75-jarige ELLIOTT James MURPHY is een in NY geboren rock-singer-songwriter, schrijver, producer en journalist, die al meer dan drie decennia in Parijs woont. Door de jaren heen is hij zowat onopvallend uitgegroeid tot een rock ster en ware cultfiguur. Zijn handelsmerk op de méér dan 40 albums die deze bezige bij sinds zijn debuut ‘Aquashow’ in 1973 al uitbracht, zijn de sterke en van een uitzonderlijk hoge literaire kwaliteit geschreven songteksten. Om die reden wordt hij door sommigen wel eens de "laatste der rock-poëten" genoemd. Murphy zakt regelmatig af naar ons kleine landje (herinner je Sortie Blues ‘21) en dit steeds in het gezelschap van gitarist Olivier Durand en in Puurs met de MURPHYLAND BAND, ft. Melissa Cox (viool), Alan Fatras (drums), Aurélien Barbolisi (bas) & Leo Cotten (keys).

Elliott Murphy bracht in 1975 en 1976 resp. twee albums bij RCA uit: ‘Lost Generation’ en ‘Night Lights’. Hij kreeg dit platencontract door toedoen van de legende Lou Reed (1942-2013). Beide albums verkochten nauwelijks, maar kregen wel zeer lovende kritieken. De slechte verkopen betekende echter het einde bij RCA, waarna hij nog een kans bij Sony kreeg, met het prachtige ‘Just a Story from America’ (1977). Nummers uit deze albums stonden er niet op zijn setlist. Maar wat er tijdens deze erg boeiende show wel op stond, was o.a. “Last of the Rockstars” (waarmee hij opende en dat hij opnam voor zijn genoemde debuut album), “Metaphysical Moments” (een bonus nummer van zijn 2023- album ‘Wonder-Full’), “What the Fuck Is Going On” (‘Ricochet’, 2019), het rustige wat Lou Reed-achtige “On Elvis Birthday” (‘12’, 1990) en de reguliere afsluiter, “A Touch of Kindness” (‘Coming Home Again’, 2006). Het enthousiaste publiek riep om meer en dat kwam er ook met George Gershwin’s klassieker “Summertime”. Elliott Murphy’s muziek, met zijn herkenbare wortels in rock en folk, klinkt -wat vanavond opnieuw bleek- nog steeds puur, onvervalst en oprecht. Oud, maar nog niet versleten, nog steeds een klasbak!

Tom Rigney - “Driemaal is scheepsrecht…” : Wat heeft DUVELBLUES met TOM RIGNEY & FLAMBEAU? In 2022, toen 8 jaar na zijn éérste verschijning tijdens de 13de editie, stond de Amerikaanse violist met zijn band er voor de tweede keer en nu, twee jaar later, al voor de derde keer opnieuw op de Duvelblues-affiche. Hun meeslepende en opwindende set zette de tent in 2014 en 2022 al in vuur en vlam en hun pittig gekruide Zuid Louisiana mix van zydeco, blues en folk kreeg toen iedereen aan het dansen.

Tom Rigney is de zoon van baseballspeler William Joseph “Bill” Rigney (1918-2001). Hij begon zijn muzikale carrière na het halen van een masterdiploma Fine Arts aan de Harvard University. Zijn éérste stappen in de muziek zette hij als leider en violist van de country groep Back In The Saddle en daarna als lid van Queen Ida & The Bon Temps Zydeco Band, met wie hij in 1983 wereldwijd toerde. Een jaar later richtte Rigney met singer-songwriter Joe Paquin, slide gitarist T.J. Politzer, bassist John Aughney & drummer Jimmy Hobson The Sundogs op. In de 15 jaar dat ze samen toerden namen ze acht albums op. Sundogs’ laatste album heet ‘Dancing Room Only’ (1999). In 2000 vormde Rigney zijn huidige band, Flambeau. Ze debuteerden in 2000 met ‘Red Boots and Rice’, waarna nog zes studio albums volgden. De muzikanten met wie Rigney in de voorbije jaren samenwerkte waren oud gedienden van muzikale legendes als pianist Texaan Tony Russell “Charles” Brown (1922-1999), de nu 95-jarige zydeco accordeoniste Queen Ida en accordeonist Clifton Chenier (1925-1987).

Hier in Ruisbroek-Puurs, stond Rigney op het podium met Danny Caron  (gitaar), Caroline Dahl (piano), Steve Parks (bas) en Brent Rampone (drums). Ik kon, zoals de rest van de aanwezigen in de volle tent, vanaf de eerste akkoorden van “Hounded”, waarmee ze openden, mee feesten. We werden daarna met “Mamon Rosin” en “Do the Zydeco” nog meer ondergedompeld in de zwoele sfeer van Louisiana. Rigney kent ook zijn klassiekers. Dit liet hij blijken met “Call Me the Breeze” van JJ Cale en een bangelijke versie van de traditional, “The House of the Rising Sun”. “C’est La Vie” en “Jambalaya” werden in de finale nog luidop meegezongen, waarna de set afgesloten werd met “Swamp Beat Boogie”. Wat kan het leven met muziek soms mooi zijn!

 SaRon Crenshaw - “Een reis door de meest authentieke vormen van de blues…”: SaRON CRENSHAW is een Amerikaanse gitaarvirtuoos die probleemloos uit de vaatjes van soul, blues en jazz tapt. SaRon begon op tienjarige leeftijd gitaar te spelen en groeide uit tot een extreem getalenteerde gitarist met een voorliefde voor R&B en jazz. De afgelopen tien jaar trad hij veel op aan de oostkust van de VS.  Zijn liefde voor blues vond hij bij artiesten zoals B.B. King, Albert Collins, Stevie Ray Vaughan en Buddy Guy. Hij speelt op een Gibson Lucille-model gesigneerd door B.B. King zelf. SaRon is ook lid van de prestigieuze Blues Hall of Fame in New York. Dankzij zijn Europese tournees met de Nederlandse band Blind B' & The Visionairs -herinner je Blues Peer 2017- heeft hij ook aan deze kant van de Atlantische Oceaan naam gemaakt. Met zijn warme stem en unieke gitaarstijl weet SaRon Crenshaw zijn publiek mee te nemen op een reis door de meest authentieke vormen van de blues. In 2009 debuteerde hij met ‘Tight, Cranky & Loose’ en in 2017 bracht hij ‘Drivin’’ en ’Goin’ to Get Deep’ uit.

Optreden, zoals hier tijdens Duvelblues, dat doe je uiteraard niet alleen. Hier kon hij rekenen op Bart Camp (gitaar), de nadrukkelijke Frank Duindam (drums) en Bluesbones’ Erwin Risbourg achter de Hammond en piano. Van zijn nummers, die meestal heel bluesy waren, zijn me na de instrumentale opener  zeker het erg uitgesponnen wat te lange “Built for Comfort” (‘Tight, Cranky & Loose’, 2009) en “Old Love” (‘Goin’ to Get Deep’, 2017)bijgebleven. Er blijft  ons nog zo’n 130 km tot thuis, maar dat hebben we er ieder jaar voor over!   

ROOTSTIME QUOTE: “Donkere wolken en enkele druppels konden dit jaar tijdens DUVELBLUES het publiek niet deren.  Sfeer en gezelligheid waren weer troef, een Duvel tussendoor én de bands in de twee tenten deden samen met de vrijwilligers de rest…”

Eric Schuurmans